'Ik heb niet het idee dat ik mij moet aanpassen binnen Windesheim'

Romana Bougottaya werkt als instructeur voor de opleiding Finance & Control. Ze koos in 2015 bewust voor Windesheim in Almere, omdat volgens haar alles heel goed is aangepast voor mensen met een rolstoel. "Ik heb niet het idee dat ik mij moet aanpassen binnen Windesheim."

"Ik ben Romana Bougottaya, 27 jaar oud en woon in Almere. Sinds juni 2021 werk ik als instructeur voor de opleiding Finance & Control. En ik ben alumnus; ik heb eerder zelf deze opleiding ook gedaan. Ik werk twee dagen per week en daarnaast ben ik drie dagen druk aan het revalideren.

Ik zit, inmiddels zat, in een rolstoel. Ik ben geboren met congenitale reductiedefecten. Dat houdt in dat niet alles helemaal volgroeid is, waaronder mijn voeten, mijn onderbenen en mijn handen. Ik heb uiteindelijk zelf de keuze gemaakt om in 2015 mijn voeten te laten amputeren om beter en rechter te kunnen lopen. Binnenkort word ik nog een keer geopereerd. Ik zie dit positief tegemoet. Door mijn positieve mindset in dit traject sta ik waar ik nu sta, letterlijk en figuurlijk!

Vlak voor ik afstudeerde in 2019, ben ik heel erg ziek geworden. Ik heb zenuwproblemen gehad in mijn rechterbeen en door corona heb ik heel lang moeten wachten voordat ik hieraan geopereerd kon worden. Ik ben nu een halfjaar aan het revalideren met beenprotheses. Sinds 3 maanden loop ik weer en staat mijn rolstoel grotendeels op stand-by! Het is maar net hoe ik die dag opsta qua energie of ik de rolstoel nodig heb of niet: de ene dag ga ik lopend naar mijn werk, de andere dag in de rolstoel. Maar het is fijn dat ik nu de keuze heb!

Toen ik in 2015 aan deze studie begon, heb ik bewust voor Windesheim in Almere gekozen. Op alle even verdiepingen is een ruime invalide toilet aanwezig en de liften zijn gewoon perfect! Op de andere locatie in Almere, 't Circus, is dat ook het geval: deuren die overal automatisch opengaan, goede liften, alles is heel goed aangepast. Het enige waar ik soms tegenaan loop, is het openbaar vervoer. Maar het rolstoelplankje dat weer eens een keer niet werkt, kan mijn werkgever natuurlijk niet helpen.

Ik heb niet het idee dat ik mij moet aanpassen binnen Windesheim. Ik heb hier mijn studie gevolgd; veel collega’s kennen mij al. En studenten? Die zijn wat jonger en hebben vaak nog nooit iemand met een beperking gezien. Meestal hebben ze vraagtekens: "goh weet je, hoe komt dat?" Ik heb liever dat mensen gewoon vragen, dan dat ze staren. Ik geloof dat des te opener ik ben, des te makkelijker het wordt voor iemand om over een beperking, diversiteit of inclusie te praten. Ik heb wel een hekel aan het hele woord diversiteit: ik geloof dat het woord diversiteit iets negatiefs uitdrukt in plaats van iets positiefs. Dan denk je toch in hokjes. Ik zeg liever dat iemand uniek is. Wat is normaal, wat is standaard? Niets is standaard en dat is niet erg. Iedereen is uniek en natuurlijk moet je er af en toe even een lichtje op laten schijnen.

Een tip voor iedereen, als je mij tegenkomt; wees lekker jezelf, wees open en stel je vragen! Ik wil anderen hierin ook inspireren. Inclusie hoort van nature normaal te zijn én het kan iets unieks zijn voor de organisatie."