Boekpresentatie 'Als 't maar geen voetballer wordt'

Op 28 maart presenteert Marieke Fix het boek ‘Als ‘t maar geen voetballer wordt’. Samen met medeauteur Art Langeler omschrijft ze in dit boek herkenbare situaties op de voetbalclub. Op humoristische wijze leggen ze deze situaties onder de loep en schetsen daarmee het beeld van de vereniging de niet is opgebouwd om alle kinderen te houden. Met het boek hopen ze ouders, trainers en andere mensen binnen de vereniging aan het denken te zetten over hoe de voetbalclub een plek kan zijn voor elk kind.

Van 20 jeugdteams naar 3 seniorenteams

De ledenaantallen van verenigingen lopen nog altijd terug. Het is steeds lastiger om kinderen te binden aan de vereniging. Marieke heeft zelf gevoetbald en de situaties die zij beschrijft kent zij van vroeger. Als practor bij het practoraat Gezondheid, Sport en Bewegen van Landstede(opent in nieuw tabblad) en onderzoeker bij het lectoraat Bewegen, School en Sport kijkt ze nu anders naar de voetbalvereniging en wat daar normaal is. 

“Het zegt natuurlijk wel iets dat we van de 20 jeugdteams maar 3 seniorenteams over houden. De vereniging is niet ingericht om alle kinderen te binden. Er is veel ruimte in de vereniging voor competitie en constant beter worden. Plezier staat bij de vereniging niet centraal. Kinderen die recreatief sporten en niet goed genoeg zijn, belanden op de bank,” vertelt Marieke. 

Elk hoofdstuk in het boek behandelt een ander thema. Op ludieke wijze laat ze zien dat bijvoorbeeld voetbaaltaal zorgt voor uitsluiting. “In de vereniging heb je bepaalde voetbaaltaal nodig om ertussen te passen. Dus iedereen doet hieraan mee, maar het grappige is dat de helft niet weet waar het over gaat. Bijvoorbeeld als de trainer aan kinderen leert om te ‘knijpen’ is het voor veel jeugdigen niet duidelijk wat dat precies betekent. Of de term de bal ‘onder je’ spelen, wat in de praktijk meestal gewoon betekent dat je de bal naar een medespeler achter je speelt.”

Ook gaat ze in op de grote maatschappelijke taak die voetbalverenigingen vanuit de gemeente krijgen, ze worden gezien als maatschappelijke goudmijntjes. “De voetbalvereniging moet nu van alles zijn: het moet voor verbinding zorgen in de wijk, multicultureel zijn en de problemen rond ongezonde leefstijlen en obesitas oplossen,” aldus Marieke. “Dat zorgt voor een spanningsveld en vraagt ontzettend veel van iedereen die verbonden is aan de vereniging. Het gaat niet meer om gewoon lekker een potje voetballen.” 

Een ander perspectief

Een belangrijk inzicht dat ze ontwikkelde in haar werk bij het practoraat en lectoraat is het belang van het perspectief van een kind. “Het gaat niet om de voetbaldroom van de ouders of om de trainer, het gaat om het kind. Dat vraagt een hele andere insteek van denken en kijken. Alle kinderen op de vereniging hebben een stem en elke stem telt. Alle verschillende motieven die kinderen hebben om te sporten moeten even hoog gewaardeerd worden. Dit vraagt andere competenties van trainers of andere voetbalvormen zonder wedstrijdelement,” legt Marieke uit. 

“Ik hoop dat dit boek ouders, trainers en coaches aan het denken zet. Hoe ziet die vereniging van mij eruit? Staat het plezier van kinderen voorop? Herken ik dingen in dit boekje en kunnen we op een andere manier kijken of nadenken hierover?”